بررسی رابطه بهائیان ایران با آمریکا در دوران قاجار 1921-1880

در واپسین دهه های قرن نوزدهم میلادی، سیاستمداران آمریکایی در اندیشه خروج از انزوای سیاسی متاثر از اعلامیه جفرسون، سومین رئیس جمهور این کشور، درصدد برآمدند تا با تکیه بر قدرت اقتصادی و نیروی دریایی، به یک قدرت مسلط نوین تبدیل شوند.
قبل از وقوع این رویداد، منافع این کشور تا اندازه ای در اروپا و آفریقا توسعه یافته بود، آن ها اراده خود را در مسیر توسعه قدرت و نفوذ در آمریکای لاتین و آسیا به کار بستند. آمریکا در این دوره به منظور خارج ساختن رقبای اروپایی از صحنه ی سیاسی، از مبارزات مردم در مستعمرات با استعمارگران سود می برد و خود را طرفدار استقلال این کشور ها نشان می دادند. از همه مهمتر این که آمریکا در مقایسه با اروپا، وارث حداقل دو قرن عقب ماندگی استعماری بود و در نظر داشت با سرعت، این فاصله را طی کرده و سهم مناسبی از جهان را به اردوگاه خود بیفزاید و منابع و ثروت سرشار ملل آسیایی و از جمله ایران را به یغما برد.
با توجه به رشد روز افزون ایده ی تبدیل به قدرت جهانی در آمریکا و مهیا ساختن زمینه های آن، سران تشکیلات بهائیت وسوسه شدند تا با تبلیغ و قدرت یافتن بهائیت با محوریت به بهانه ظهور عیسی مسیح از میان مردم و افراد موثر آمریکایی، اعضایی را جذب و بر موج ایجاد شده سوار شوند.