بررسی تطبیقی شاخص های کیفیت زندگی در بافت های فرسوده و جدیدشهری

کیفیت زندگی واژه ای است چند بعدی و چند مفهومی که از دهه 1960 وارد مباحث جغرافیا، مخصوصا جغرافیای انسانی گردیده و امروزه هدف اصلی برنامه ریزی شهری؛ ارتقاء سطح کیفیت زندگی ساکنین شهر می باشد کیفیت زندگی از شاخص ها و زیر شاخص هایی تشکیل می شود که فرض ممکن بر این است که در هر مکان به یک میزان اهمیت و اولویت نداشته باشند مخصوصا در دو نوع بافت فرسوده و جدید. هدف این تحقیق بررسی شاخص های کیفیت زندگی در بافت فرسوده و بافت جدید (نمونه موردی: محله فیض آباد و ظفر شهر کرمانشاه) می باشد و سعی برآن داردکه با توصیف و تبیین کیفیت زندگی و شناخت شاخص های تاثیرگذار، رتبه و سهم هرکدام از این شاخص ها و نحوه سنجش آنها را در محیط های شهری بررسی کند. مبنای سنجش سطح کیفیت در بافت فرسوده و جدید شاخص های اقتصادی اجتماعی، زیست محیطی، کالبدی می باشد، روش کار بر مبنای اطلاعات بدست آمده از طریق مطالعات اسنادی، مطالعات میدانی می باشد و از طریق ابزار پرسشنامه اطلاعات گردآوری شده و بر حسب طیف لیکرت امتیازبندی شده اند امتیاز این شاخص ها از یک تا5 (حالت بسیار بد تا بسیار خوب و یا بسیار کم تا بسیار زیاد) می باشد و میانگین این میزان عدد 3می باشد. داده ها در محیط spss با استفاده از آمار توصیفی و مدل رتبه بندی فرید من، مورد تحلیل قرار گرفته اند حجم نمونه از طریق فرمول کوکران بدست آمده و روش نمونه گیری برای مشخص کردن محله ها از نمونه گیری خوشه ای-فضایی بوده و در مراحل بعد برای انتخاب پرسش شوندگان از نمونه گیری تصادفی استفاده شده است نتایج تحقیق حاکی از این است نوع و رتبه شاخص های کیفیت زندگی در هر محله متفاوت می باشد بگونه ای که شاخص کالبدی در محله فرسوده فیض آباد بالاترین رتبه را به خود اختصاص داده و این وضعیت در محله جدید ظفر مربوط به شاخص اجتماعی می باشد.