نقش حس انسجام، ناگویی هیجانی و مهربانی با خود در پیش بینی بهزیستی روان شناختی در دانش آموزان دختر دارای دیسمنوره اولیه

سندرم پیش از قاعدگی، یکی از شایع ترین اختلالات سنین باروری است که زندگی زنان و دختران را به میزان قابل توجهی مختل می سازد، ولی در مورد عوامل روانشناختی و شخصیتی مرتبط با دیسمنوره اولیه اطلاعات کمی در دست است. هدف این پژوهش تعیین نقش حس انسجام، ناگویی هیجانی و مهربانی با خود در پیش بینی بهزیستی روان شناختی دختران دارای دیسمنوره اولیه می باشد. این پژوهش توصیفی، از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر دارای دیسمنوره اولیه مشغول به تحصیل در دبیرستانهای ناحیه یک شهرستان رشت است. نمونه پژوهش 211 دانش آموز دختر دارای دیسمنوره اولیه بود که از میان 542 دانش آموز شناسایی شدند. برای جمع آوری داده ها، از پرسشنامه غربالگری علایم قبل از قاعدگی، پرسشنامه حس انسجام آنتونووسکی، پرسشنامه مهربانی با خود، مقیاس الکسی تایمی تورنتو و پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد. نتایج نشان داد که حس انسجام و مهربانی با خود پیش بینی کننده معناداری برای بهزیستی روان شناختی هستند؛ در صورتی که ناگویی هیجانی، بهزیستی روان شناختی دختران را پیش بینی نکرد. این یافته ها حاکی از نقش حس انسجام و مهربانی با خود در پیشگیری از پیامدهای روانشناختی این سندرم به منظور ارتقاء بهزیستی روانشناختی آنها می باشد.