اثربخشی روان درمانی مثبت بر انعطاف ناپذیری روان شناختی و خودکارآمدی درد زنان مبتلا به درد مزمن

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روان درمانی مثبت بر خودکارآمدی درد و انعطاف ناپذیری روان شناختی درد زنان مبتلابه درد مزمن بود. طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل نفر از زنان مبتلابه درد مزمن بودند که به روش 30کلیه زنان مبتلابه درد مزمن شهر اصفهان بود. حجم نمونه پژوهش شامل نمونه گیری هدفمند انتخاب و به شیوه تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش تحت مداخله آموزشی جلسه ای به شیوه جلسات هفتگی یک ساعته قرار گرفت و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. ابزار گردآوری 6 درمان مثبت نگر ) (ویکسل و همکاران، PSEQ) و انعطاف ناپذیری روان شناختی درد (1989) (نیکولاس، PIPS داده ها مقیاس های خودکارآمدی درد () بودند. 2010 نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بین نمرات خودکارآمدی درد و ابعاد انعطاف ناپذیری روان شناختی درد گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد. افراد گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل در مرحله پس آزمون نمرات بیشتری در میزان خودکارآمدی درد و نمرات کمتری در ابعاد انعطاف ناپذیری روان شناختی کسب کردند. بر اساس یافته ها می توان گفت درمان روان شناسی مثبت عامل تاثیرگذار مهمی بر بهبود خودکارامدی و انعطاف ناپذیری روان شناختی درد در افراد مبتلابه درد مزمن است.