مقایسه اثربخشی روان درمانی مثبت نگر گروهی و روان نمایشگری گروهی بر نگرش معنوی، تحمل پریشانی و کیفیت زندگی در زنان مبتلا به درد مزمن

درد مزمن تجربه ای حسی و روانی از ناراحتی است که معمولا شرایط هیجانی و کیفیت زندگی فرد را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی روان درمانی مثبت نگر گروهی و روان نمایشگری گروهی بر نگرش معنوی، تحمل پریشانی و کیفیت زندگی در زنان مبتلا به درد مزمن صورت پذیرفت. پژوهش حاضر از نوع مطالعات نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان دارای درد مزمن مراجعه کننده به کلینیک پارس رویال شهر تهران بود که از میان مراجعه کنندگان نفری گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل 15 نفر از زنان با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به تصادف در سه گروه 45 سیمونز و گاهر، و فرم کوتاه کیفیت زندگی می شد؛ و از پروتوکل شهیدی و فرج نیا، تحمل پریشانی پرسشنامه های نگرش معنوی رشید، و بسته روان نمایشگری برای مداخله استفاده شد. جهت تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل روان درمانی گروهی مثبت نگر کوواریانس بهره گرفته شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که روان درمانی مثبت نگر گروهی در پس آزمون نسبت به روان نمایشگری بر نگرش معنوی،. )p>0/1 تحمل پریشانی، وکیفیت زندگی زنان شرکت کننده تاثیرگذارتر بوده است ( بر اساس یافته ها، روان درمانی مثبت نگر گروهی، مداخله موثرتری برای تقویت تنظیم هیجانی همچون تحمل پریشانی، و نیز بهبود نگرش معنوی، و در نهایت بهبود کیفیت زندگی زنان دارای درد مزمن می باشد.