جراحی زیبایی از منظر فقه

جراحی زیبایی از موضوعات مستحدثه فقهی است که گر چه به شکل امروزین آن در دوران پیشین مطرح نبوده اما ریشه های بحث در متون دینی و منابع فقهی ما در دسترس است. حکم فقهی جراحی زیبایی از دو منظر عنوان اولی و عنوان ثانوی بررسی می شود. در حکم اولی اکثر فقهای امامیه قائل به اباحه هستند و عده ای هم قائل به حرمت می باشند. از ادله قائلین به اباحه می توان به اصاله الاباحه و قاعده سلطه اشاره نمود. قائلین به حرمت حکم اولیه جراحی زیبایی به دلایل حفظ نفس از ضرر و اضرار، تغییر خلقت خدا و مالک حقیقی بودن خدا، تمسک نموده اند. در برخی عناوین ثانویه حکم به اباحه جراحی زیبایی شود. غرض عقلایی، اضطرار، ضرورت، عسر و حرج، اهم و مهم و مصلحت از عناوین ثانویه ای هستند که جواز جراحی زیبایی را ثابت می کنند. در برخی موارد گر چه حکم اولای جراحی زیبایی اباحه است اما فقها بر اساس عناوین ثانویه حکم به حرمت نموده اند. از این عناوین ثانویه می توان به لمس و نظر حرام، تدلیس، غرور، اسراف و ضرر اشاره نمود.