آسیب شناسی ناکارآمدی حفظ محیط زیست و حقوق ناشی از آن در ایران و مقایسه آن با برخی شاخص های جهانی

حفظ محیط زیست و حقوق ناشی از آن در ایران در صورت تغییرات اساسی در آن چه که هست محقق خواهد شد. به بیان دیگر با رویکردی متفاوت از گذشته در نظام حقوقی و براساس آسیب شناسی های میدانی، همانند بسیاری از کشورهایی که این تغییر رویکرد را در قوانین خود جای داده اند و بدون شک این تغییرات حاصل سالها آزمون و خطا، بررسی و بسترسازی های مناسب بوده است، در کشور ما نیز بهینه سازی اوضاع محیط زیست مستلزم توجه به عوامل درونی و بیرونی متعددی است، در اصول قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، سند چشم انداز 1404، کنوانسیون های بین المللی که ایران بدان ها پیوسته و همچنین حقوق بین الملل که در آن حق بر محیط زیست سالم از نسل سوم حقوق بشر(حقوق همبستگی) تلقی می شود، بر بهره مندی تمامی افراد از محیط زیست سالم به دور از فقر، تبعیض و فساد تاکید فراوان شده است، به رغم این ضوابط، وضع محیط زیست کشور ما بسیار اسفبار است، فقدان فرهنگ احترام به محیط زیست، تغییر اقلیم، ناکارآمدی مدیریت، ضعف ساختاری، عدم وجود نیروهای متخصص، سوءاستفاده از رانت در تخریب محیط زیست و عوامل متعدد دیگر سلامت محیط زیست کشور را به خطر انداخته است، در این مقاله تغییرات اساسی، رویکردهای جرم شناسی و مقولات نظری (اخلاق و عدالت زیست محیطی) و پارامترهای عملی را بررسی و با برخی شاخص های جهانی مقایسه خواهیم کرد.