اثر لیتیوم بر آسیب حافظه و یادگیری و سطح بیان هیپوکامپی فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز در مدل کیندلینگ پریناتال

تشنج در دوران بارداری سبب آسیب نورونی در سیستم لیمبیک مغز جنین می گردد که نقص در یادگیری و اختلال شناختی را در نوزادان به همراه دارد. این مطالعه به بررسی اثر تشنجات تونیک-کلونیک پریناتال و تیمار با لیتیوم کلراید بر یادگیری و حافظه نوزادان موش های صحرایی می پردازد. موش های صحرایی باردار با تزریق درون صفاقی پنتیلن تترازول (PTZ) با دوز 40 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن حیوان) از روز 13 بارداری به مدت 7 روز متوالی کیندل شدند. موش های صحرایی تیمار شده با لیتیوم کلراید در گروه های PTZ+Li0.04 و PTZ+Li0.08 به ترتیب میزان 04/0 و 08/0 درصد لیتیوم را از طریق آب آشامیدنی از روز 10 بارداری تا روز 24 پس از تولد نوزادان دریافت نمودند. یادگیری فضایی به کمک ماز آبی موریس در 30 روزگی ارزیابی شد. پس از مطالعات رفتاری، سنجش سطح هیپوکامپی فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) به روش الایزا انجام شد. در مقایسه با گروه کنترل، در گروه PTZ مدت زمان و مسافت پیمایش تا رسیدن به سکوی مخفی در آزمون ماز آبی موریس افزایش و سطح هیپوکامپی BDNF کاهش معنی داری را نشان داد. از طرفی، حیوانات دریافت کننده لیتیوم کلراید کاهش مدت زمان و مسافت پیمایش مسیر را در ماز آبی و افزایش معنی دار BDNF را در مقایسه با گروه PTZ+Saline نشان دادند. لیتیوم با افزایش سطح BDNF در هیپوکامپ سبب بهبود حافظه فضایی در مدل حیوانی تشنجات پریناتال می گردد.