تاثیر مهار پذیرنده های D2 دوپامینی بر پاره ای از عملکردهای سلول های تک هسته ای خون محیطی موش صحرائی تحت محدودیت غذایی

طی مطالعات پیشین اثرات محدودیت جیره های غذایی بر تغییر پاسخ ها‎ی ایمنی و همچنین محتوای دوپامین مغز مشخص شده است. از طرفی نشان داده شده است که سلول های ایمنی علاوه بر تولید دوپامین، خود نیز دارای گیرنده های دوپامینی هستند. هدف از این تحقیق ارزیابی مهار گیرنده های دوپامینی بر عملکردهای سلول های تک هسته ای خون محیطی موش صحرائی تحت محدودیت غذایی بوده است. در این مطالعه تجربی، تعداد 36 سر موش صحرائی نر بالغ نژاد ویستار، با میانگین وزنی 250-200 گرم در شش گروه شش تایی شامل گروه های کنترل، محدودیت غذایی 25%، محدودیت غذایی 50%، محدودیت غذایی 75%، دریافت کننده سولپیراید و محدودیت غذایی 75% و دریافت کننده سولپیراید، قرار گرفتند. سولپیراید با غلظت μg/rat50 به صورت درون بطن مغزی یک بار در روز 21 پس از آغاز تیمار تزریق گردید. در انتها، از موش ها خون گیری شد و سلول های تک هسته ای خون محیطی به روش گرادیان فایکول جداسازی شدند. محدودیت غذایی موجب کاهش معنی دار شاخص فعالیت سلول های مونوسیت موجود در گرادیان سلول های تک هسته ای خون محیطی از قبیل تست برداشت نوترال رد و قابلیت انفجار تنفسی (تست احیای NBT) هم زمان با کاهش قابلیت تکثیری سلول های لنفوسیت موجود در گرادیان سلول های تک هسته ای خون محیطی نسبت به میتوژن فیتوهماگلوتین شد. تجویز سولپیراید همراه با رژیم غذایی دارای محدودیت 75% منجر به برگشت این عملکردهای سلول های مونوسیت و همچنین قابلیت تکثیر لنفوسیتی شد. تجویز داخل بطن مغزی آنتاگونیست گیرنده های D2 دوپامینی (سولپیراید)، به نحو موثری از اثرات مخرب محدودیت شدید رژیم غذایی بر مهار عملکردهای ایمنی ممانعت به عمل می آورد.