مروری بر دارورسانی موضعی داروهای ضدقارچ و مقایسه ی فرم های مرسوم با سیستم های نوین دارورسانی

قارچ ها ارگانیسم هایی یوکاریوتی هستند که به صورت بالقوه توانایی ایجاد بیماری در انسان ها و حیوانات را دارند. عفونت های قارچی را مایکوزیس می نامند که براساس محلی از بدن که درگیر می کنند به چهار دسته ی سطحی، پوستی، زیرپوستی و سیستمیک تقسیم می شوند. مایکوزیس های پوستی با اینکه عفونت های تهدیدکننده ی حیات نیستند، به دلیل ایجاد بدشکلی های ظاهری می توانند بیمار را ازلحاظ اجتماعی منزوی کنند، درنتیجه درمان آن ها همواره مساله ای مهم بوده است. ازطرف دیگر شباهت قارچ ها به سلول های پستانداران، ارائه و گسترش داروهای جدید برای آن ها را با محدودیت روبرو کرده است درنتیجه در سال های اخیر تلاش های گسترده ای جهت طراحی و گسترش سیستم های جدید دارورسانی با کارایی بهتر برای دارورسانی داروهای مرسوم ضدقارچ صورت گرفته است. در این مطالعه به مرور مقایسات صورت گرفته میان دارورسانی موضعی اشکال مرسوم و سیستم های نوین دارورسانی تعدادی از داروهای ضد قارچ پرداخته شده است. تمامی مطالعات برتری نسبی سیستم های دارورسانی نوین را نسبت به فرم های مرسوم ازلحاظ نفوذ، رهایش و اثرات ضدقارچی تایید می کنند.