ارزیابی میزان تروپونین قلبی I به عنوان نقطه پایان در احیای سگ های دچار شوک هموراژیک

این مطالعه به منظور بررسی میزان تروپونین قلبی I به عنوان نقطه پایان احیاء، همراه با اکسیژن رسانی و مصرف اکسیژن طی احیاء سگ های دچار شوک هموراژیک تجربی با استفاده از محلول رینگر لاکتات یا هیدروکسی اتیل استارچ شش درصد انجام گردید. پس از القای بیهوشی (اندازه گیری های مرحله کنترل)، شوک هموراژیک به وسیله خونگیری سریع تا رسیدن به فشار متوسط سرخرگی 40 تا 50 میلی متر جیوه در عرض 30 دقیقه ایجاد و سپس به مدت 30 دقیقه در شرایط هیپوولمی حفظ شد (مراحل دوم و سوم اندازه گیری). پس از آن، سگ ها به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند که محلول رینگر لاکتات را با دوز 20 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن یا محلول هیدروکسی اتیل استارچ را با دوز 5 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در چهار دوره متوالی 15 دقیقه ای دریافت کردند (مرحله چهارم اندازه گیری). یک ساعت پس از آخرین مرحله احیاء، اندازه گیری های نهایی انجام شد. شوک هموراژیک باعث افزایش مشخص میزان تروپونین قلبی I و کاهش اکسیژن رسانی و مصرف اکسیژن شد (0/05 > p). پس از احیاء، کاهش معنی دار سطوح تروپونین قلبی I و اکسیژن مصرفی و افزایش معنی دار سطح اکسیژن رسانی (0/05 > p)، بدون تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده شد(0/05 < p). نتایج این مطالعه نشان داد که تروپونین قلبی I می تواند برای نظارت بهتر حین مایع درمانی در شوک هموراژیک، به عنوان یک نقطه پایانی جدید احیاء ارزیابی شود.