اثرغلظت پارانیتروفنل موجود در فاضلاب بر کارایی فرایند تصفیه بیولوژیکی هوازی و میزان لجن مازاد دفعی

هدف این مطالعه کاهش  پارانیتروفنل  از پساب  با استفاده از  فرایند بیولوژیکی هوازی تصفیه فاضلاب به‏روش SBR و  اثر غلظت پارانیتروفنل موجود در فاضلاب بر میزان کاهش لجن تولیدی و قابلیت ته‏نشینی لجن است. در این تحقیق از 2 راکتور SBR به حجم 20 لیتر که توسط سیستم برخط کنترل می شود استفاده شد. پس از ایجاد شرایط پایدار در راکتورها در خلال 12 ماه تحقیق، نمونه‏برداری و آزمون پارامترهایی از قبیل COD، MLSS، MLVSS، PH، DO، SV1، SOUR، پارانیتروفنل (PNP) و در نهایت میزان کاهش تولید جامدات بیولوژیکی انجام شد. نتایج نشان داد که در میزان PNP تزریقی بیش از 100 میلی‏گرم درلیتر به راکتور میزانCOD  از 772 به 193 میلی‏گرم در لیتر رسید و راندمان حذفCOD  به 75 درصد و غلظتPNP  به 7/36 میلی‏گرم بر لیتر کاهش یافت. میزان جامدات بیولوژیکی قابل ته‏نشینی در حدود 5/49 درصد نسبت به راکتور شاهد کاهش یافت. از طرفی در این دوز تزریقی PNP میزان  SOUR به  mgO2/h.gVSS 31 و میزانSVI  به کمتر از ml/g 48 رسید. در دوز 150 میلی‏گرم در لیتر PNP به راکتور هیچ لجن بیولوژیکی تولید نشد، اما میزان COD و PNP در پساب خروجی افزایش یافت. وجود ترکیبات آلی سمی و مقاوم نظیر پارانیتروفنل در فاضلاب در غلظت‏های بالا، اگرچه باعث کاهش راندمان حذف مواد آلی شده، اما منجر به کاهش جامدات بیولوژیکی نیز می‏شود و در نتیجه میزان لجن دفعی کاهش می‏یابد.