اثر تمرین اختصاصی در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر تغییرات عامل القایی هایپوکسی (HIF-1α) گویچه های سفید دوندگان استقامت تیم ملی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثرات تمرین های اختصاصی در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر تغییرات عامل القایی هایپوکسی دوندگان استقامت تیم ملی بود.8 دونده مرد (سن1/3±4/24سال،قد2/4±5/180سانتی-متر،وزن4/3±7/66کیلوگرم، BMI0/1±5/20کیلوگرم بر متر مربع) همراه با تمرین های اختصاصی به روش R2M در ارتفاع بالا و پایین به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. از آزمودنی ها آزمون 3000متر و نمونه های خونی قبل و 24ساعت بعد از هر مسابقه انجام شد. برنامه تمرینی شامل تمرینات تداومی، تناوبی، هوازی و مقاومتی بود. دوندگان، به طور میانگین 16جلسه در هفته به مدت 81 روز زندگی در ارتفاع، تمرین در ارتفاع و تمرین در پایین در تمرینات حضور یافتند. برای سنجش میزان تغییرات HIF-1α، هر بار از ورید آنتی کوبیتال هر یک از آزمودنی ها در حالت ناشتا، به صورت نشسته و حین استراحت 5 سی سی خون گرفته شد. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر در سطح معنی داریP≤0.05 استفاده شد. اثر زمان منجر به کاهش معناداری زمان دوی 3000متر از قبل تا بعد از تمرین شد. تغییرات معناداری در HIF-1α مشاهده نگردید (P≤0.05). به طور کلی به نظر می رسد استفاده از تمرین های اختصاصی در شرایط هایپوکسی و نورموکسی از طریق تغییرات مستقل از بیان ژن HIF-1 α در طول تمرین با تغییر در متابولیسم سلولی، موجب کاهش زمان دوی 3000 متر در ارتفاعات پایین تر می گردد.