بررسی روش های سنتز نورکاتالیست تیتانیا (تیتانیم دی اکسید) بر پایه مزومتخلخل سیلیسی و عوامل موثر در عملکرد آن

در چند دهه اخیر، راهبرد های بسیاری برای افزایش قابلیت جذب و فعالیت نورکاتالیستی1 تیتانیا به عنوان پرکاربردترین نورکاتالیست2 به کار گرفته شده است. یکی از مفیدترین راه حل ها، توزیع و افزودن این نانوذره بر نانومتخلخل های جاذب است. از جمله مهم ترین مزایای این راه حل، افزایش غلظت آلاینده در اطراف تیتانیا، جذب حد واسط های تولید شده و قابلیت بازیافت آسان تر نانونورکاتالیست است. امروزه از میان نانومواد متخلخل، مزومتخلخل های سیلیکاتی با توجه به ویژگی های منحصر به فردشان، مانند تخلخل یکنواخت، مساحت سطح زیاد، پایداری حرارتی مطلوب، قابلیت کاربرد مناسب، سازگاری با محیط زیست و ویژگی های دیگر بسیار مورد توجه قرار گرفته اند. در این بررسی، سه روش متداول افزایش مساحت سطح تیتانیا به کمک مزومتخلخل های سیلیکاتی بررسی شده است. این روش ها عبارتند از: روش سل-ژل، تلقیح و آب گرمایی3. به علاوه، پارامترهای دمای واکنش، دمای تکلیس، درصد و منبع تیتانیا به عنوان پارامترهای موثر بر افزایش مساحت سطح تیتانیا بررسی شده اند.