بررسی اثر شدت های مختلف تمرین استقامتی بر بیان پروتئین اینفلامازوم NLRP-3 بافت چربی احشایی، سطوح سرمی گلوکز و انسولین موش های صحرایی نر دیابتی شده با استرپتوزوسین

فعال سازی اینفلامازوم NLRP-3 از مشخصه های التهاب مزمن در دیابت نوع-2 است که موجب رهایش IL-1β از سلول های ایمنی بافت چربی می شود. با توجه به اینکه به تازگی به نقش اینفلامازوم NLRP-3 در پاتوژنز دیابت نوع 2 توجه زیادی شده است، تاثیر احتمالی تمرینات ورزشی بر این عوامل مورد بررسی قرار نگرفته است. روش شناسی: 40 سر موش صحرایی دیابتی شده با تزریق STZ به پنج گروه هشت تایی دیابت و تمرین استقامتی کم شدت (DL)، دیابت و تمرین شدت متوسط (DM)، دیابت و تمرین با شدت زیاد (DH)، گروه کنترل دیابتی (D) و کنترل سالم (CON) تقسیم شدند. پروتکل تمرین استقامتی به مدت هشت هفته، چهار جلسه در هفته انجام شد. از روش وسترن بلات برای اندازه گیری بیان پروتئین اینفلامازوم NLRP-3 بافت چربی احشایی و از روش الایزا برای اندازه گیری سطوح سرمی گلوکز و انسولین استفاده شد. نتایج نشان داد کاهش معنی داری در  بیان پروتئین NLRP-3 در  گروه های تمرین استقامتی DM  و DH  در مقایسه با  گروه تمرین استقامتی DL مشاهده شد (05/0P<). بیان کاسپاز-1 به طور معنی داری در گروه های شدت پایین،  شدت متوسط و شدت بالا در مقایسه با گروه کنترل دیابتی پایین تر بود (P<0/05). با این وجود، تفاوت معنی داری بین گروه های تمرینی مشاهده نشد. سطوح انسولین سرمی در گروه تمرین استقامتی DH به طور معنی داری پایین تر از گروه تمرین استقامتی DL بود (P<0/05). در مقایسه با گروه دیابتی، تمرین استقامتی DL، DM  و DH  کاهش معنی داری در سطوح سرمی گلوکز مشاهده شد (P<0/05).   به نظر می رسد تمرین استقامتی با شدت بالا و متوسط موجب تعدیل مثبت بیان اینفلامازوم NLRP3 و بهبود سطوح عوامل گلایسمیک در افراد دیابتی شود.