نقش خودپایی حفاظتی در تعالی رفتار کارکنان ناجا

فرهنگ خودحفاظتی ضامن حفظ سلامت فردی کارکنان در برابر تهدیدها، آسیب پذیری ها و خطرهای بالقوه و بالفعل بوده و درنهایت موجبات صیانت نیروها، سازمان ها و یگان های نیروهای مسلح را فراهم می آورد. فرهنگ خودحفاظتی موجب تعالی امنیتی فرد فرد کارکنان بوده و ارتقای این تفکر و نهادینه کردن آن در نیروهای مسلح، بسیاری از تهدیدها و آسیب پذیری های دشمنان را خنثی کرده و مطمئن ترین و بهترین شیوه حفظ و پایداری و صیانت از نیروهای مسلح می باشد. ایجاد فرهنگ خودحفاظتی در ناجا مستلزم تشویق کارکنان خودکنترل میان کارکنان و همکاری و بهره گیری مطلوب آن ها در جهت بهبود و تقویت فرهنگ خودحفاظتی است. اگر فرماندهان و مدیران ناجا بتوانند زمینه را برای نیاز افراد به کسب موفقیت و انگیزه توفیق طلبی فراهم کنند، می توان انتظار داشت که برای نیل به این هدف، افراد به خودکنترلی و خودحفاظتی بپردازند. بنابراین باتوجه به نگرش فوق و جایگاه خودپایی حفاظتی در تعالی رفتار کارکنان ناجا، پژوهش حاضر با اشاره به تعاریف کارآمد به خودپایی پرداخته و برای پاسخگویی به این سوال که «آیا با خودپایی حفاظتی می توان تعالی رفتار کارکنان ناجا را ارتقا داد؟» از روش کاربردی و ابزار جمع آوری اسنادی و کتابخانه ای استفاده شده است. نتایج به دست آمده، حاکی از آن است که در سطح ناجا کارکنانی وجود دارند که همگی نسبت به وظایف محوله آگاهی و آشنایی یکسان و کاملی ندارند و همه عملکرد آن ها در چارچوب تعیین شده نبوده و نسبت به صیانت و حفاظت از آن دارای حساسیت و مسئولیت پذیری یکسانی نیستند. از این رو پیاده سازی الگوی فرایند خودحفاظتی بایستی متناسب با وضعیت کارکنان و ویژگی های متفاوت آن ها صورت پذیرد و قطعا میزان دشواری و سختی پیاده سازی الگوی مدنظر، ارتباطی مستقیم با وضعیت کارکنان و ویژگی های متفاوت آن ها خواهد داشت.