سیر تحول شنودپذیری و اعتبار راوی در داستان های کوتاه سیمین دانشور

این مقاله با بهره جستن از نظریات روایت شناسی ساختارگرا به بررسی راویان مجموعه داستان های سیمین دانشور از حیث دو ویژگی شنودپذیری و اعتبار می پردازد. نتایج نشان می دهد که پس ازتجربه ی حضور مداخله گرانه ی راوی در آتش خاموش (1327)، دانشور در شهری چون بهشت (1340) تلاش دارد تا با محدود کردن دایره ی روایت به نظرگاه یک شخصیت محوری، تا حد ممکن از اظهارنظرهای صریح راوی پرهیز کند. در به کی سلام کنم؟ (1359) دیدگاه های نویسنده عمدتا از طریق اظهارنظرهای غیرمستقیم و آیرونیک راوی، موضع گیری تلویحی وی نسبت به راوی هم داستان نامعتبر، و گاه از طریق شخصیت های ثانویه ی معتبر انعکاس می یابند. در آخرین اثر دانشور - انتخاب (1386)- با ظهور گرایش های پسامدرنیستی، مداخله گری های مستقیم راوی مجددا افزایش می یابند؛ ولی این بار این بار هدف از آن ها عمدتا افشای برساختگی اثر و در هم شکستن پیش فرض های رئالیستی نسبت به واقعیت داستانی است.