نگاهی به سیمای پس از باران کانون های گرد و غبار در استان خوزستان

کانون های گرد و غبار استان خوزستان به علت قرار داشتن در مناطق دشت رسوبی و رسوبات ریزدانه و تاحدودی یکنواخت یا شن زارها و نداشتن جهت های مختلف جغرافیایی از غنای گونه ای چندانی در مقایسه با مناطق شمالی و شرقی (بخش های کوهپایه ای و کوهستانی) استان برخوردار نیستند (اژدری و همکاران، 1394؛ دیناروند و همکاران، 1397). مشاهدات میدانی و مطالعات خاک شناسی منطقه طی سال های 1396 تا 1397 نشان می دهد، تغییرات خصوصیات شیمیایی خاک از یک سو، منابع آب قابل دسترس، بارندگی ها و دخالت های شدید انسانی سبب شده تا پوشش گیاهی گوناگونی در نقاط مختلف این دشت حضور یابند که سبب تنوع سیمای فصلی و پوشش گیاهی گردیده است (گزارش مطالعات جامع کانون های گرد و غبار، 1397؛ دیناروند و همکاران، 1397). مطالعه مشابهی در بیابان های جنوب مصر نیز انجام شد و عوامل موثر بر پوشش گیاهی، بافت خاک، میزان رطوبت، درصد شوری و قلیائیت خاک، مقدار مواد آلی و سطح آب در دسترس معرفی شدند(Salama et al, 2016). مساحتی معادل 349254 هکتار از دشت خوزستان منشاء کانون های تولید گرد و غبار است. این مناطق در قالب 7 محدوده مشخص می شوند  که عبارتند از: جنوب غرب هویزه، شمال و شرق خرمشهر، شرق و شمال شرق اهواز، جنوب و جنوب شرق اهواز،  محدوده بندر امام به امیدیه، محدوده ماهشهر به هندیجان، شرق هندیجان (گزارش مطالعات جامع کانون های گرد و غبار، 1397). بارش های گسترده در فصل پاییز، زمستان و بهار 98-1397 سبب تحول و تغییر گسترده ای در سیمای طبیعت استان خوزستان و کانون های بیابانی گرد و غبار شد...