مروری بر روش های مدل سازی اتصالات پیچی در تحلیل های ارتعاشی

مدل سازی دقیق برای پیش بینی رفتار دینامیکی سازه ها یک ابزار ضروری در هر دو مرحله طراحی و عملیات است. مدل سازی خواص اتصال مشکل بزرگی در تحلیل های ارتعاشی بوده و یکی از موانع کلیدی برای پیش بینی دینامیک سازه ها، عدم توانایی برای دخیل کردن اثر اتصالات مکانیکی بر روی پاسخ های سازه ای است. هدف از این مقاله بررسی و مطالعه روش های مختلف مدل سازی اتصالات مکانیکی جهت استفاده در تحلیل های ارتعاشی است. در این راستا تلاش های محققین مختلف در خلال سال های گذشته مرور شده است. عملکرد و کارآیی هر روش به همراه نقاط ضعف و قوت مورد بررسی و بحث قرار گرفته است تا جایگاه و پتانسیل هر یک جهت استفاده در سازه های بزرگ صنعتی مورد ارزیابی قرار گیرد. با ارزیابی روش های مرسوم برای مدل سازی اتصالات، این نتیجه حاصل گردید که روش های مدل سازی سطوح نقطه-به-نقطه نظیر المان های فنر پتانسیل استفاده در سازه های بزرگ را ندارند و باید به سمت روش های مدل سازی پیوسته سطح -به-سطح با دیدگاه ماکرو نظیر لایه واسط و لایه رابط رفت.