مقایسه تاثیر کاربرد کلرید کادمیوم و محلول پاشی آهن و روی بر خصوصیات بیوشیمیایی گندم در شرایط کشت هیدروپونیک

امروزه آلودگی خاک به انواع فلزات سنگین یکی از مشکلات زیست محیطی عمده در جوامع بشری است که با اثرات زیان آور بر فون و فلور خاک و آلودگی آب های زیرزمینی، علاوه بر کاهش رشد و عملکرد گیاه با ورود به زنجیره غذایی، سلامت انسان و دیگر موجودات زنده را به مخاطره می اندازد. کادمیوم از جمله آلاینده خطرناک و سرطان زا به شمار رفته که در اکوسیستم های طبیعی میزان آن توسط فعالیت های بشری افزایش یافته که منجر به اختلال در انواع واکنش ها و توقف رشد و نمو می شود. همچنین محلول پاشی عناصر ریز مغذی (آهن و روی) به عنوان یک راهکار توسط محققین بسیاری جهت افزایش عملکرد در شرایط تنش پیشنهاد گردیده است. بدین منظور آزمایشی بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در گلخانه دانشگاه محقق اردبیل در سال 95 انجام گرفت. تیمارهای آزمایش شامل گندم با دو ژنوتیپ مقاوم کریم و حساس گنبد، کادمیوم در سه سطح (صفر، 75، 150 میکرو مولار) و محلول پاشی در مرحله ساقه دهی در چهار سطح (آهن، روی، آهن+ روی و شاهد) هرکدام با غلظت 3 در هزار در بود. نتایج نشان داد که دررقم های گنبد و کریم کادمیوم 150 میکرومولار موجب کاهش میزان رنگیزه های فتوسنتزی و افزایش پرولین شده است اما میزان کاهش در رقم کریم کمتر بوده است. همچنین محلول پاشی توام آهن+روی موجب با افزایش میزان پرولین و رنگیزه های فتوسنتزی موجب افزایش مقاومت در رقم کریم شده است. بنابراین به نظر می رسد افزایش میزان پرولین در رقم کریم می تواند به افزایش مقاومت به تنش این رقم کمک کند.