آثار فردی و اجتماعی مرگ اندیشی از دیدگاه نهج البلاغه

مرگ، بخشی از زندگی انسان است که اندیشیدن به آن تاثیر عمیقی بر حیات و نحوه زندگی انسان دارد؛ زیرا حیات شناسی در مرگ شناسی و مرگ اندیشی در حیات آگاهی تاثیر متقابل دارد. با درک این موضوع که امام علی(ع) صاحب رفیع ترین درجه مرگ آگاهی حضوری و مرگ باوری شهودی است؛ هدف این نوشتار، این است که با اتخاذ رویکردی توصیفی - تحلیلی، خطبه ها، نامه ها و حکمت های نهج البلاغه را مورد مداقه قرار داده تا ضمن بررسی مفهوم مرگ، آثار مرگ اندیشی را در ابعاد فردی و اجتماعی از منظر امام علی(ع) مورد واکاوی قرار دهد. ازاین رو آنچه از سخنان ایشان در باب این موضوع از نهج البلاغه قابل استنتاج است این است که مرگ اندیشی و توجه به قطعیت مرگ عاملی برای رها شدن انسان از تعلقات دنیوی و به نوعی آماده شدن برای ورود به عالم حساب است. چنین اندیشه ای می تواند عامل معنا بخش به حیات و زندگی دنیوی باشد تا با تغییر نگرش انسان ها و سوق دادن آن ها به سوی واقع نگری، جامعه ای عدالت طلب و اخلاق گرا را ایجاد کند.