تاثیر بازی خودانگیخته در طبیعت بر مهارت های حرکتی ظریف و یکپارچگی بینایی- حرکتی کودکان پیش دبستانی

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر بازی خودانگیخته در طبیعت بر مهارت های حرکتی ظریف و یکپارچگی بینایی- حرکتی کودکان پیش دبستانی بود. این مطالعه به صورت نیمه تجربی، همراه با طرح پیش آزمون و پس آزمون و با روش نمونه گیری هدفمند انجام شد. نمونه ها متشکل از 30 کودک پیش دبستانی 5/6-5/4 ساله، 15 نفر از مدرسه طبیعت و 15 نفر از مهدکودک بود. جهت سنجش مهارت های حرکتی ظریف (زمان پاسخ، کنترل بینایی- حرکتی و سرعت و چالاکی اندام فوقانی)، از آزمون تبحر حرکتی Bruininks-Oseretsky و به منظور ارزیابی یکپارچگی بینایی- حرکتی، از آزمون یکپارچگی بینایی- حرکتی Beery-Buktenica استفاده شد. بر اساس آزمون MANOVA، فعالیت در فضای باز، تاثیر مثبت و معنی داری بر تمام متغیرهای مهارت های حرکتی ظریف (001/0 = P) و یکپارچگی بینایی- حرکتی (001/0 = P) کودکان داشت. در مقابل، فعالیت در فضای سرپوشیده بر یکپارچگی بینایی- حرکتی (013/0 = P) و از متغیرهای مهارت حرکتی ظریف نیز تنها بر کنترل بینایی- حرکتی (048/0 = P) تاثیر معنی داری داشت. فعالیت در فضای باز طبیعی و فضای سرپوشیده به ترتیب باعث 71 و 13 درصد از تغییرات در کنترل بینایی- حرکتی و 88 و 20 درصد از تغییرات در یکپارچگی بینایی- حرکتی کودکان شد. نوع محیطی که کودکان در آن فعالیت می کنند، تاثیر بسزایی بر رشد آن ها دارد. محیط طبیعی، محیطی غنی از محرک ها می باشد که تاثیر چشمگیری بر رشد کودکان می گذارد. بر همین اساس، پیشنهاد می شود که در دوران کودکی جهت بهبود رشد حرکتی و ادراکی، کودکان در فضاهای طبیعی فعالیت بیشتری داشته باشند.