جامعه پذیری و طلاق: بررسی پدیده طلاق با رویکرد فرایندی

ضعف مطالعات انجام شده در تبیین پدیده طلاق در آن است؛ که با رویکردی فرایندی به مطالعه آن نپرداخته اند. هدف از این مطالعه، پرداختن به مسئله طلاق با رویکرد فرایندی بود. آسیب شناسی فرایندی که در آن فرد با خروج از یک نوع جامعه پذیری (جامعه پذیری در خانواده مبدا)؛ به نوع دیگری از جامعه پذیری وارد می شود از نکاتی کلیدی است؛ که در اغلب تبیین های طلاق مورد غفلت قرار می گیرد. این پژوهش از نوع کیفی بود؛ که به روش تحلیل محتوای کیفی جهت دار انجام شد. داده ها از طریق مصاحبه های عمیق با 30 نفر از زنان مطلقه در شهرستان هرسین استان کرمانشاه به روش نمونه گیری هدفمند به دست آمد. ملاک خاتمه مصاحبه ها، اشباع نظری بود. ملاحظات اخلاقی در مصاحبه ها رعایت گردید و شواهد مربوط به اعتبار لحاظ شد. نتایج نشان داد؛ شناخت های ناقص، چندگانه، تصمیم های احساسی و ناپخته، بی علاقگی و عدم جذابیت از عوامل طلاق در فاز بررسی اولیه زوجین بود؛ و در طی زندگی مشترک عواملی چون تفاوت ها، کلیشه ها، دخالت ها و نظایر آن دخالت داشتند. تبعات مثبت و منفی متعددی برای طلاق گزارش شده است که تبعات منفی بر مثبت آن می چربند. این تبعات در سه دسته اجتماعی، روانی و جسمی قابل بررسی می باشند. هرگونه برنامه ریزی برای کاهش طلاق مستلزم آن است؛ که به طلاق به عنوان یک فرایند توجه شود که از جایی شروع و در جایی ختم می شود. در این فرایند باید به نوع جامعه پذیری زوجین که از خانواده های مبدا خود به ارمغان می آورند توجه جدی شود.