تاثیر مبانی فلسفی ملاصدرا بر امام شناسی او

در این مقاله، تطبیقی از فلسفه هستی شناسی ملاصدرا بر امام شناسی او، مورد بررسی قرار گرفته است. اصول و مبانی ای که در حکمت صدرایی، مستدل بوده و در این جا از آن بهره گرفته ایم عبارتند از: «قاعده امکان اشرف»، «اصالت و تشکیک وجود و مراتب آن»، «مراتب عقل»، «نظام علی وجود» و «قاعده الواحد». از این اصول و مبانی در مسائل امام شناسی صدرا، همچون «الهی و انتصابی بودن» و «ولایت تکوینی و تشریعی» امام استفاده شده است. این ولایت تکوینی و تشریعی، لوازمی چون: ناظر و گواه بودن امام بر اعمال مردم، وسعت علم امام، و عصمت او را شامل می شود. هدفی که این مقاله دنبال می کند آن است که در ضمن مقایسه ای اجمالی بین امام شناسی صدرا و سایر آراء در مسائلی که در باب امامت مورد اختلاف بوده، این فرضیه تقویت شود که اصول و مبانی فلسفه صدرایی، قادر است با معاضدت تطبیقی و مصداقی اخبار وحی، پشتوانه فلسفی امام شناسی او را ارائه نماید. امام شناسی ملاصدرا را از خلال آثار او می توان بر مبانی اش عرضه نمود و تاثیر مبانی بر امام شناسی وی را در بعضی آثارش به طور صریح، استخراج و یا تلویحا از آثار دیگرش استنباط کرد. آنچه در این جا می تواند کارایی کلامی عام تری داشته باشد، استفاده از مبانی صدرایی در دفاع از آراء کلامی مشترک با او، در مسئله امامت است.