بن مایه های نمادین در شعر سهراب سپهری

در کنار تشخیص و حس آمیزی، نماد، یکی از ویژگی های برجسته و مهم لایه بلاغی سبک سهراب سپهری است. برخی از نمادها به دلیل تکرار، به مشخصه ای قابل توجه تبدیل شده اند و در شعر او بن مایه یا موتیف محسوب می شوند. طبق بررسی های سبک شناختی، واژه های «آب»، «نور و روشنی»، «تنهایی»، «تهی»، «هیچ»، «نیلوفر»، «سیب»، «شقایق» و رنگ «سبز و آبی» بن مایه های نمادین هشت کتاب هستند. این نمادها برگرفته از سه بخش طبیعت، ذن- بودیسم و اسطوره اند و تازگی و ابتکار را در شعر سهراب نشان می دهند. مقاله حاضر می کوشد پس از تعریف نماد و بن مایه، با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی این بن مایه های نمادین بپردازد و معنای مشخص و دقیق آن ها را در شعرهای مختلف، طبق بافت شعر بیان کند.