بررسی و تبیین مفهوم، ابعاد و نقش سرمایه اجتماعی در توانمندسازی سکونتگاه های غیررسمی

سکونتگاه های غیررسمی معلول شهرنشینی مدرن و گفتمان پیشرفت در عصر روشنگری است. این نوع سکونتگاه ها با ابعاد مختلف خود، نمایشی فضایی- کالبدی از اجتماع پذیری غیراجتماعی و نابرابری در دسترسی به خدمات و نیازها در بین افراد و گروه هاست. در این بین امروزه راهبرد توانمندسازی به منظور تقلیل نابرابری های کالبدی، اقتصادی، اجتماعی و...، در ادبیات ساماندهی اسکان غیررسمی در دنیا جایگاه بالایی یافته که تکیه بر بهره برداری از سرمایه های اجتماعی محلات به عنوان مهمترین ظرفیت در این زمینه، مد نظر قرار گرفته است. هدف اصلی مقاله حاضر بررسی و تبیین نقش سرمایه اجتماعی بر توانمندسازی سکونتگاه های غیررسمی در اسناد و متون مختلف است. یافته های به دست آمده از مطالعات اسنادی بیانگر این است که سرمایه اجتماعی به دلیل داشتن طیف گسترده ای از توانمندی های نهفته در آن، به عنوان یکی از مولف ه های تاثیرگذار بر توانمندسازی جوامع است که این توانمند کردن به نوبه خود در ابعاد عینی بیشتر ناظر بر بالا بردن سطح کیفیت زندگی عمومی از طریق ایجاد شرایط مطلوب و بهینه در زمینه های فقرزدایی، تغذیه، بهداشت، اشتغال، آموزش و چگونگی گذران اوقات فراغت است.