بهینه سازی شاخص حلالیت منیزیم در تولید چدن نشکن به روش افزودن در راهگاه

طراحی سیستم راهگاهی یکی از متغیرهای  مهم در ریخته گری قطعات چدن نشکن به روش افزودن منیزیم در راهگاه است. در این پژوهش از یک سیستم راهگاهی جدید (بر اساس نظریه سرعت بحرانی) برای ریخته گری قطعات نمونه استفاده شد. اثر سه شاخص حلالیت منیزیم (مقادیر 03/0 و 04/0 و 05/0) متفاوت و سه ارتفاع محفظه واکنش (مقادیر 30، 35 و 40 میلی متر) و همچنین اثر استفاده از مبرد بر ریزساختار و نحوه تشکیل گرافیت در موقعیت های مختلف قطعه نسبت به سیستم راهگاهی مورد بررسی قرار گرفت. مشاهدات میکروسکوپی نشان داد که نتایج مطلوب هم از نظر تعداد گرافیت ها در واحد سطح (ندول کانت) بالاتر و هم از نظر توزیع یکنواخت تر آن در سرتاسر قطعه، مربوط به شاخص حلالیت 03/0 و ارتفاع 30 میلی متر است. با افزایش ارتفاع محفظه واکنش، میزان کروی شدن و تعداد گرافیت ها در یک میلی متر مربع کاهش یافت. همچنین هر چه  قدر سرعت سرد شدن قطعه بالاتر باشد، تعداد گرافیت ها در یک میلی متر مربع بیشتر می شود.