امکان سنجی استفاده از فناوری بیومتریک در امنیت اطلاعات (مطالعه ی موردی: ارتش ج.ا.ا)

عصر ارتباطات را معلول تزاید چهار عامل: جهانی شدن، تغییر، سرعت و اطلاعات می دانند. اهمیت یافتن عامل آخر به عنوان جوهره اصلی این عصر، باعث شده مقوله امنیت اطلاعات و امنیت دسترسی به اطلاعات مورد توجه ویژه قرار گیرد. از دیگر سو تعامل افراد با سامانه های گوناگون در جوامع جدید موجب پدید آمدن مفهوم جدیدی بنام هویت الکترونیکی یا (هویت سایبرنتیکی) شده است که تجلی این مفهوم در رواج استفاده از مشخصه های بیومتریکی افراد برای شناسایی هویت آن ها  به وسیله سامانه های بیومتریکی در قالب پروژه های ملی و بین المللی کشورهای مختلف هویدا شده است.
این تحقیق به صورت مطالعه موردی در ارتش جمهوری اسلامی ایران صورت گرفته و با استفاده از روش تحقیق همبستگی، به بررسی تاثیر به کارگیری فناوری بیومتریک در ارتقای امنیت اطلاعات پرداخته است. اطلاعات این پژوهش از طریق میدانی و امکانات کتابخانه ای گردآوری و در قالب یک پرسشنامه 25 سوالی مورد تحلیل قرار گرفته است.
نتایج تحقیق نشان می دهد، روش های ترکیبی فیزیولوژیکی و رفتاری فناوری بیومتریک با برخورداری از محاسن و قابلیت های منحصر به فرد خود از جمله غیرقابل سرقت، فراموشی و حدس زدن بودن، نیاز داشتن به نگهداری ویژه، آسانی و سرعت استفاده، کاهش زیان های ناشی از تقلب، در صورت به کارگیری قانون مند و استفاده صحیح و دقیق در ارتش جمهوری اسلامی ایران می تواند به عنوان یکی از ابزارهای قابل اتکا در «ارتقای امنیت اطلاعات» مورد بهره برداری قرار گیرد.