بررسی آمایش سرزمینی استان بوشهر با تاکید بر ملاحظه های دفاعی

مفهوم آمایش سرزمین دربرگیرنده تنظیم روابط بین سه عنصر اساسی انسان، فضای جغرافیایی و فعالیت های انسان در فضا به منظور استفاده مطلوب از جمیع امکانات است. اندیشه آمایش سرزمین در فرانسه با مشاهده و بروز بی تعادلی در توزیع جغرافیایی جمعیت، فعالیت و خدمات بعد از جنگ جهانی دوم ظهور کرده، درحالی که سابقه آن در کشور ما نزدیک به چهار دهه اخیر است. دگرگون شدن و شدت عمل تهدیدها دولت را به عنوان مرجع تامین امنیت بیش از پیش با دغدغه مواجه کرده است. به همین سبب اجرای برنامه آمایش سرزمین به خصوص در حوزه دفاعی، برای ترسیم وضعیتی امن تر و کاهش آسیب پذیری در مقابل تهدیدها یکی از روش هایی است که دولت ها نیازمند اجرای آن هستند. با توجه به اهمیت موضوع، این مقاله با روش  توصیفی – تحلیلی به دنبال بررسی توزیع فضائی فعالیت ها و جمعیت در استان بوشهر در قالب آمایش دفاع سرزمینی است. نتیجه به دست آمده گویای آن است که بعد از پیدایش و عملیاتی شدن منابع انرژی استان، روند رشد و توسعه صنعتی سرعت بیشتری طی نموده و این امر نه تنها باعث جذب نیروی کار خارج از استان گردیده بلکه افزایش مهاجرت روستا به شهر را بیشتر نموده به نحوی که روند شهرنشینی از سرشماری سال 1375 تا سال1390 با رشد 5/16 درصد نسبت به گذشته با 2/68 درصد مقام اول رشد در کشور را نشان می دهد. یافته های به دست آمده نشان می دهد با توجه به وابستگی مکانی فعالیت ها، برای کاهش آسیب پذیری منابع و سرمایه های ملی موجود در استان بوشهر باید همزمان تلفیقی از برنامه های آمایشی، سیاسی- اقتصادی و دفاعی مدنظر قرار گیرد.