تبیین رابطه بصیرت و تقوا از دیدگاه قرآن کریم

نور، باعث ایجاد بصیرت می شود. بصیرت یکی از لوازم پذیرش دعوت به خدا است. بصیرت موجب عبرت گرفتن می شود و وجود انسان را برای هدایت شدن آماده می کند. هدف از این تحقیق، بررسی رابطه بصیرت و تقوا است. این تحقیق با روش توصیف و تحلیل و با  استفاده از اسناد کتابخانه ای و تحلیل محتوای قرآن کریم صورت گرفته است. روزه، تبعیت از صراط مستقیم، عبادت پروردگار، عمل به  قرآن، انجام دستورات الهی، ذکر و انذار، از صفاتی هستند که باعث افزایش احتمال تقوا می شود. کسب تقوا فرد را آماده می کند تا در کنار به دست آوردن صفات دیگری مثل صبر و اصلاح، به مقام فوز و شکر نزدیک شود. تقوا یک ویژگی انسانی است که از صفات گوناگون تشکیل شده است که جمع بعضی از این صفات (اهل عبرت بودن و توانایی دیدن آیات خدا) «اولوالاابصار» یا «صاحبان بصیرت» را می سازد و ترکیب دیگری از آن ها (ذکر، ایمان و بر هدایت بودن) اولوالالباب یا «صاحبان خرد» را می سازد و انسان پس از کسب تقوا می تواند از «فرقان» برخوردار گردد. «فرقان» امتیازی بالاتر و متفاوت از بصیرت است. ازاین رو اولوالاابصار، زیرمجموعه اولوالالباب و اولوالالباب زیرمجموعه صاحبان تقوا هستند. بااین وجود، بصیرت بدون تقوا و تقوا بدون بصیرت، تداوم نمی یابد؛ همچنین فرقان از ویژگی هایی است که پس از تقوای الهی و توسط پروردگار سبحان، به انسان داده می شود و با بصیرت تفاوت دارد.