اثر دو نوع بیوچار بر خصوصیات فیزیکی خاک موثر در مدیریت آبیاری مناطق بیابانی

آب مهم ترین عامل محدودکننده توسعه و رشد بسیاری از گیاهان، در مناطق خشک و بیابانی است. افزودن مواد اصلاحی به خاک برای بهبود ویژگی های فیزیکی خاک و افزایش کارایی مصرف آب، یکی از مهم ترین راه های مقابله با کمبود آب بشمار می رود. در این مطالعه به منظور بررسی اثر افزودن بیوچارهای طبیعی و بیوچار کمپوست زباله شهری بر ویژگی های فیزیکی خاک (وزن مخصوص ظهری، وزن مخصوص حقیقی، رطوبت ظرفیت زراعی، رطوبت نقطه پژمردگی، آب قابل دسترس، هدایت هیدرولیکی اشباع و دور آبیاری)، که مهمترین تاثیر را در مدیریت آبیاری دارند، آزمایشی به صورت فاکتوریل و در قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در شرایط گلخانه انجام گرفت. فاکتورهای در نظر گرفته شده شامل فاکتور بیوچار طبیعی در چهار سطح (0، 1، 3 و 5 درصد)، بیوچار کمپوست زباله شهری در چهار سطح (0، 1، 3 و 5 درصد) و فاکتور گونه گیاهی در یک سطح (گونه گیاهی اسکنبیل) (جمعا 16 بستر خاک) بود. نتایج حاصل از تجزیه واریانس و مقایسه میانگین ویژگی های فیزیکی خاک نشان داد که افزودن بیوچارها به خاک تاثیر افزایشی معناداری بر ظرفیت زراعی، آب قابل دسترس و دور آبیاری و تاثیر کاهشی معنی داری بر هدایت هیدرولیکی اشباع، وزن مخصوص ظاهری و حقیقی داشت. به طوری که با افزودن بیوچارها به خاک ظرفیت زراعی، نقطه پژمردگی دائم، آب قابل دسترس و دور آبیاری هر کدام به ترتیب میانگین افزایشی 17/2، 16/8، 17/4 و 3/2 درصدی و هدایت هیدرولیکی، وزن مخصوص ظاهری و حقیقی هر کدام به ترتیب میانگین کاهشی 39/4، 4/4 و 11/7درصدی نسبت به تیمار شاهد داشتند. از بین تیمارهای مورد مطالعه، تیمار 13 (خاک + 5 % بیوچار طبیعی + 5 % بیوچار زباله شهری) نسبت به تیمار شاهد بیشترین تاثیر را بر پارامترهای ذکر شده داشت.