اثر هشت هفته پیاده روی تناوبی و تداومی بر سطوح سرمی دی پپتیدیل پپتیداز-4 و شاخص مقاومت به انسولین دختران چاق 11-9 ساله

دی پپتیدیل پپتیداز-4 (DPP-4) به عنوان پل ارتباطی بین چاقی و مقاومت به انسولین مطرح شده است. هدف از این پژوهش، بررسی تغییرات سطوح سرمی DPP-4 و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA2-IR) پس از هشت هفته تمرینات پیاده روی تناوبی و تداومی در دختران چاق11-9ساله بود. 32 دختر چاق (با میانگین سنی 0/75±9/62 سال و صدک شاخص توده بدنی1/40±97/38درصد) به صورت داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت کردند و در گروه های تمرین تناوبی (12نفر)، تمرین تداومی (11نفر) و کنترل (9نفر) قرارگرفتند. گروه های تمرینی به مدت هشت هفته، 3 جلسه در هفته (30 دقیقه پیاده روی به ترتیب در گروه تداومی و تناوبی با شدت HRmax %60-75 و HRmax %70-85) پرداختند. پیاده روی تناوبی شامل 2 دقیقه پیاده روی و 1 دقیقه استراحت فعال بود. پس از 10 ساعت ناشتایی، نمونه گیری خون در قبل از شروع تمرینات و 72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی انجام گرفت. برای بررسی تغییرات درون گروهی از آزمون آماری t همبسته و برای بررسی تغییرات بین گروهی، پس از محاسبه اختلاف بین پیش آزمون و پس آزمون از آنالیز واریانس یک طرفه استفاده شد.  هشت هفته تمرینات تداومی و تناوبی نسبت به گروه کنترل، تغییر معنی داری در سطوح DPP-4، انسولین، گلوکز و HOMA2-IR ایجاد نکرد. نسبت به گروه کنترل، تمرین تناوبی موجب بهبودی وزن، شاخص توده بدنی و صدک شاخص توده بدنی (به ترتیب p=0/004,p=0/019 و p=0/022) شد در حالی که فقط شاخص توده بدنی در گروه تمرین تداومی تمایل به کاهش داشت (p=0/077). به نظر می رسد که بهبودی ترکیب بدن ناشی از پروتکل تمرینی مورد استفاده در این پژوهش، برای ایجاد تغییرات معنی دار HOMA2-IR و DPP-4 در دختران چاق نابالغ، کافی نبوده است.