تاملی در جریان های آغازین خوشنویسی نستعلیق دوره تیموری

هنر خوشنویسی را شاخص ترین هنر اسلامی و خط نستعلیق را عروس خطوط اسلامی دانسته اند. خوشنویسی نستعلیق که برآمده از ذوق و تلاش هنرمندان ایرانی است، اهمیتش در حفظ و نشر آثارعلمی، عرفانی و ادبی در دوره تیموری به خوبی شناخته می شود. تیموریان بهره مند از هنرمندان و تجارب کارگاه های کتاب آرایی مظفریان و آل جلایر، با حمایت و انتقال هنرمندان قلمرو های مغلوب به مراکز حکومت خود، موجب تبادل دستاوردهای هنری آنان با هنرمندان موطن جدید می گردند و با تاسیس کارگاه های کتابت و کتاب آرایی در دربار رقابتی بین اینان برمی انگیزند که موجب پویایی بیش تر در نستعلیق نویسی می گردد. این پژوهش، با هدف شناخت تحولات آغازین خوشنویسی نستعلیق به مثابه یکی از درخشان ترین دستاوردهای ایرانی هنر اسلامی صورت گرفته است و به دنبال پاسخ این پرسش تحقیق است که: رونق و پویایی نستعلیق نویسی در آغاز دوران تیموری مرهون کدامین جریان های هنری است؟ بدین لحاظ از روش تطبیقی- تاریخی در تحقیق و روش مطالعات اسنادی و کتابخانه ای برای جمع آوری شواهد و اطلاعات سود جسته ایم.  این پژوهش، علاقه شاهزادگان تیموری به کتابت و خوشنویسی نستعلیق و نیز وجود دو جریان رقیب و نیرومند خوشنویسی نستعلیق دربار شاهرخ و فرزندش بایسنغر میرزا را معلوم می دارد که، به سرپرستی شمس بایسنغری، معروف بغدادی و میرزا جعفر بایسنغری و متاثر از سبک های منطقه ای پیشین خوشنویسی نستعلیق (شیراز-بغداد و تبریز) بوده است.