تاثیرگذاری ساختار اجتماعی در گرایش به سبک های جدید در نقاشی ایران دهه چهل و پنجاه شمسی با تاکید بر دیدگاه روبرت وسنو

پژوهش پیش‎رو برآن است با تاکید بر دیدگاه روبرت وسنو عوامل جامعه شناختی موثر بر گرایش های جدید هنر نقاشی در دهه های چهل و پنجاه شمسی ایران را مورد تحلیل قرار دهد. چارچوب نظری مورد استفاده بر مدل نظری تغییرات گفتمانی وسنو شامل سه دسته مفاهیم استوار است. فرضیه پژوهش این است که تغییرات گفتمانی و ساختار اجتماعی دهه چهل و پنجاه شمسی ایران موجب گرایش‎های فرمی و محتوایی هنرمندان و پرداختن به سبک‎های جدید در هنر نقاشی گردیده است. چگونگی تاثیرگذاری ساختاراجتماعی در پرداختن به سبک‎‎های جدید و متنوع نقاشی در دوران مذکور مورد هدف پژوهش حاضر است. این پژوهش با رویکردی تبیینی، روش تفسیر تاریخی، و با استفاده از داده های تاریخی از طریق گردآوری مستندات کتابخانه‎ای به تبیین راه ها، شیوه ها و مکانیسم هایی می پردازد که از طریق آن ها، شرایط اجتماعی مزبور، نوآوری و گرایش هنری را در دایره زمانی مورد بحث، ممکن ساخته است. برآیند پژوهش نشان می‎دهد که جنبش های هنری همواره در ارتباط با محیط اجتماعی شان هستند. منابع اجتماعی، سیاسی و اقتصادی نیروهای محرکی برای تولید فرهنگ، اندیشه و هنراند. به واسطه سیاست های اصلاحی در دهه چهل و پنجاه، شکل گیری طبقه متوسط جدید، افزایش جمعیت، ارتقا سطح سوادآموزی، مشارکت زنان، فضای فکری و سیاسی جامعه با وضعیت جدیدی مواجه شد. برگزاری نمایشگاه های بزرگ، جشنواره ها و تاسیس موزه ها و نگارخانه ها، پراکنده شدن اطلاعات جدید از تحولات هنر غرب در محافل فرهنگی و مطبوعات و انتشار نشریات هنری، تشکیل نمایشگاه های مختلف در خارج از کشور، از جمله مهم ترین عوامل تجربی موثر بر گرایش به سبک های جدید نقاشی در دوره مورد مطالعه است.