داروهای ضد ویروسی رایج جهت درمان عفونت ویروس نقص ایمنی انسان: مقاله مروری

در حال حاضر کمابیش 37 میلیون نفر در سرتاسر جهان به عفونت ویروس نقص ایمنی انسانی مبتلا بوده و سالانه حدود دو میلیون نفر نیز به تعداد آن افزوده می شود. عفونت با این ویروس در ابتدا با میزان بالایی از ابتلا و مرگ و میر همراه بوده، اما پیشرفت های اخیر درمانی منجر شده است تا این عفونت به سمت یک بیماری مزمن و قابل کنترل درآید. همچنین شواهد بسیاری وجود دارد که افراد عفونی تحت درمان با داروهای ضد رتروویروسی، احتمال پایینی در انتقال عفونت به شریک جنسی خود دارند. از زمان عرضه زیدوودین در سال 1987 به عنوان اولین داروی ضد رتروویروسی، پیشرفت های چشمگیری در زمینه درمان ایدز ایجاد شده است. با گذشت زمان، پیدایش رده های مختلف داروهای ضد رتروویروسی منجر به تغییر چهره ایدز از یک بیماری کشنده و مهلک به یک بیماری مزمن و قابل کنترل شده است. هم اکنون شش رده اصلی از داروهای ضد رتروویروسی وجود دارند که عبارتند از مهارکننده های نوکلئوزیدی/نوکلئوتیدی آنزیم رونوشت بردار معکوس، مهارکننده های غیرنوکلئوزیدی آنزیم رونوشت بردار معکوس، مهارکننده های پروتئاز، مهارکننده های فیوژن، مهارکننده های گیرنده کمکی و مهارکننده های اینتگراز. امروزه جهت به دست آوردن بالاترین میزان مهار ویروسی، کاهش خطر ایجاد مقاومت در برابر دارو و همچنین کاهش مرگ و میر در مبتلایان به ایدز، استفاده از رژیم درمان ضد رتروویروسی ترکیبی توصیه می شود. هدف از نوشتار کنونی، معرفی و مروری بر داروهای ضد رتروویروسی موجود با تمرکز بر روی فارماکوکینتیک، مکانیسم عمل، دوز مورد استفاده و اثرات جانبی و نامطلوب هر کدام از این رده های دارویی می باشد.