بیان نوستالژیک حسین پناهی

نوستالژی یا غم غربت از مباحث مرتبط با روان شناسی است که آن را حسرت شیرین و تقابل زمان حال با گذشته ها دانسته اند. نوستالژی، تاریخی به قدمت هبوط آدم(ع) دارد و از دیرباز درون مایه بسیاری از آثار ادبی را شامل است. نوستالژی و غم غربت در کنار مضامینی نظیر حسرت بازگشت به دوران کودکی، یادآوری مهر مادری، یاد وطن و توجه به آداب ورسوم و آیین های بومی محلی و فرهنگ عامه، وقتی در ادبیات در تقابل با زندگی شهرنشینی و یاس و تنهایی جهان مدرن قرار می گیرد، برجستگی خاصی به شعر و نثر می دهد. حسین پناهی هنرمندی نوستالژی گراست. از مهم ترین ویژگی های هنر او بیان نوستالژیک شعر و نثر اوست. پژوهش حاضر به بررسی بیان نوستالژیک شعر حسین پناهی می پردازد و در پایان به این نتیجه می رسد که غم غربت جان مایه شعر پناهی است و زیستن او در تهران به نوعی برای او اسارتی اجباری بوده است. روش این پژوهش تحلیلی- توصیفی و از نوع کیفی است و به بررسی جنبه های نوستالژی در شعر و اندیشه حسین پناهی می پردازد.