سنتز، ارزیابی و بهینه سازی نانوذره خودمجتمع شونده از دی بلاک کوپلیمر حاصل از پلی اتیلن گلایکول و پلی کاپرولاکتون به عنوان نانوحامل به منظور انتقال موثر کورکومین به سلول های سرطانی پستان از رده سلولی MCF-7

فناوری نانو در حال حاضر یکی از رویکردهای امیدبخش برای تشخیص و درمان سرطان است. سیستم های مبتنی بر پلیمرها به دلیل فرآیندهای تولید ساده و تنوع در عملکرد و روش های اصلاح پلیمر، جذاب تر هستند. پلی اتیلن گلیکول (PEG) و پلی کاپرولاکتون (PCL) دو پلیمر سنتزی زیست سازگار مورد تایید FDA بوده که اغلب در صنایع دارویی مورد استفاده قرار می گیرند. غیر از حامل های دارورسانی، در درمان سرطان بحث ایمنی مواد تشکیل دهنده فعال نیز بسیار چالش برانگیز است. عوارض جانبی شیمی درمانی یکی از مهم ترین علل مرگ ومیر بیماران در بسیاری از سرطان ها است. کورکومین استخراج شده به طور طبیعی، یکی از جالب ترین عوامل ضدسرطان است که اثرات انتخابی اثبات‎شده روی سلول های سرطانی داشته و منجر به حداقل عوارض جانبی در طول درمان می شود. کورکومین به عنوان عامل اصلی، در درمان ترکیبی سرطان های مختلف آزمایش شده است. مطالعات متعدد ایمنی و کارکرد کورکومین در دوزهای مختلف تجویزشده را نشان می دهند. با این حال، مانع اصلی در استفاده از کورکومین، حلالیت پایین آن در آب و قابلیت دسترسی بیولوژیک کم و متغیر پس از تزریق است. بنابراین در این مطالعه سعی شد حلالیت کورکومین با استفاده از یک سیستم نانوذره دی بلاک کوپلیمر نوین PEG-PCL افزایش یابد. ابتدا کوپلیمر PEG-PCL سنتز و سپس خصوصیاتش با روش های GPC، FTIR و H-NMR مشخص شد. پس از آن، کورکومین در ساختار میسلی PEG-PCL به صورت بهینه کپسوله و سمیت نانوذرات تهیه شده در کشت سلول MCF-7 ارزیابی شد. طبق نتایج نانوذرات آماده شده می توانند مولکول های هیدروفوب کورکومین را به طور موثری به دام انداخته، حلالیت آن را بهبود بخشیده و باعث افزایش فعالیت آن در ازبین بردن سلول سرطانی در شرایط برون تنی شوند.