زمان مندی در اندیشه متقدم هایدگر

هایدگر متقدم، در راستای تاسیس انتولوژی بنیادی، تا حدودی از بررسی فهم عامیانه زمان چشم پوشی می کند و به تحلیل زمان مندی می پردازد. او معتقد است که فهم عامیانه  زمان، تنزل زمان جهانی و خود زمان جهانی، تنزل زمان مندی است. هایدگر در هستی و زمان، زمان مندی را به «معنای انتولوژیک پروا» تعبیر میکند. در این جا، برای تحلیل زمان مندی در اندیشه هایدگر، بر همین عبارت سه جزئی تکیه می شود. انتولوژیک در تقابل با انتیک قرار می گیرد. پژوهش انتیک، پژوهشی است که هستومند را چونان چیزی فرادست و متعین در نظر می گیرد، اما در مقابل پژوهش انتولوژیک، معطوف است به چطور هستن هستومندی که با افکندن خود بر امکان هایش، دائما از خودش پیشی می جوید. معنا، آنی نیست که در انتهای کنش فهمیدن، آشکار گردد؛ بلکه آنی است که فهم پذیری هر چیز خودش را در آن حفظ می کند؛ یعنی شرط امکان فهم پذیری یک چیز است. پروا، دلالت می کند بر چیزی که به جنبه های ساختاری دازاین، کلیت و وحدت می بخشد. پروا که معنای هستن دازاین است، ازطریق سه مولفه اگزیستانس، واقع بودگی و سقوط کردگی تقویم می شود. زمان مندی، معنای انتولوژیک پروا است؛ یعنی شرط امکان فهم پذیری آن. هایدگر برای توضیح این سخن، دست به تحلیل اگزیستانس اصیل می زند. ساختار انتولوژیک اگزیستانس اصیل، «مصممیت پیشی جوینده به سوی مرگ» است. اگزیستانس مصممی که بر مرگ پیشی می جوید، خودش را در سه برون خویشی آینده سویی، بودگی، و حاضرساختن عیان می کند. هر یک از این سه برون خویشی، به ترتیب، بنیان و معنای یکی از مولفه های پروا است. درنتیجه، زمان مندی در وحدت اش، بنیان و معنای انتولوژیک کل پروا است.