حیله و تقلب نسبت به قانون از طریق عقد صلح

عقد صلح در فقه امامیه و حقوق ایران، قلمرو و جایگاه منحصربه فردی دارد که برای تحقق حاکمیت اراده فراهم آمده و جولانگاه آزادی اراده است؛ به گونه ای که از این نظر، نظام حقوقی ایران را از سایر کشورها متمایز می سازد. به ظاهر، قانونگذار اجازه داده است، اشخاص در قالب عقد صلح، در عین حال که از احکام آمره قانون که در مورد سایر عقود پیش بینی شده است، طفره روند، به مقاصد مطلوب خود نیز دست یابند. از همین نقطه، بحث «حیله و تقلب نسبت به قانون از طریق عقد صلح»، مطرح می شود. ممکن است در نگاه نخست، پذیرش این مطلب، به سادگی ممکن نباشد، چراکه قانون را با شبهه لغویت مواجه می سازد، اما فقه امامیه و حقوق ایران، اصل این موضوع را پذیرفته است. پژوهش حاضر در مقام بررسی و تحلیل قابلیت عقد صلح، به عنوان وسیله ای برای حیله و تقلب نسبت به قانون و قلمرو آن، است.