مکتب شیعی امامان در دو سوی ایران گرایی ضد عربی و غلوگرایی از دیدگاه امیرمعزی

پیدایی و گسترش تشیع، یکی از مسائل مهم مطالعات شیعی است و برخی پژوهش گران، دیدگاه هایی چالشی در این باره دارند. امیرمعزی هم در این زمینه نظریه ای ویژه دارد و در آثار خود، با روش پدیدارشناسی، بر این باور است که آموزه های مکتب تشیع از یک سو، از فرهنگ و آموزه های باستانی ایران پیش از اسلام سرچشمه می گیرد و به دلیل فرمان روایی اعراب بر امپراتوری اسلامی و فضای قومیت گرایی پنهان مانده است و از دیگر سوی، تشیع دارای اسرار باطنی زیادی است که امامان‰ به شیعیان رازآشنای شان در قالب یک «سنت عرفانی فراعقلانی» منتقل کرده اند. به باور وی، گرچه این اصحاب خاص در منابع فرقه نگاری به «غالیان» شهرت یافته اند، در اصل، اینان یاران حقیقی و مومنان راستین هستند و به علت آشکارسازی این اسرار باطنی و تعالیم خاص، مورد لعن و طرد امامان‰ قرار گرفته اند. امیرمعزی مکتب فکری شیعی را بر دو پایه «ایران گرایی» و «غلوگرایی» استوار می داند. این مقاله، در پی بررسی نظریه وی با رویکرد تاریخی و کلامی است.