اصلاح سطح پلیمرها با پلاسما

به طور کلی، مهندسی سطح پلیمرها در علوم زیست شناسی، غشاها، سطوح خودپاک کن و ابزار الکترونیکی استفاده می شود. تغییر در انرژی سطحی، توپوگرافی سطح و زیست سازگاری پلیمر از جمله خواصی است که می توان آن ها را با اصلاح سطح به طور کنترل شده تغییر داد. برای انتخاب روش مناسب اصلاح سطح یک پلیمر باید سه عامل درنظر گرفته شود. این عوامل عبارت اند از: ساختار شیمیایی پلیمر که بیانگر نقاط ضعف و قوت آن است، خواص سطحی مدنظر و در آخر هندسه سطح که مربوط به وجود یا عدم وجود تخلخل یا ناهم گونی های فیزیکی و شیمیایی روی سطح پلیمر است. روش های معمول شامل روش شیمی مرطوب، شعله، پلاسما، لیزر، تابش فرابنفش و پیوندزنی است. این پژوهش در راستای بررسی اصلاح سطح پلیمرها به کمک پلاسماست. همچنین، برای درک مناسبی از تجزیه و تحلیل کمی و کیفی تغییرات خواص سطحی ماده، مشخصات عمومی (عمق نفوذ، بزرگ نمایی، حساسیت تجزیه و هزینه) روش های استفاده شده به اختصار مرور شده است. از مهم ترین روش های ارزیابی مقدار اصلاح سطح می توان به تجزیه طیف سنجی زیرقرمز تبدیل فوریه (FTIR)، میکروسکوپی الکترونی پویشی (SEM)، میکروسکوپی نیروی اتمی (AFM)، اندازه گیری زاویه تماس، طیف شناسی فوتوالکترونی پرتو ایکس (XPS)، طیف سنجی جرمی یون ثانویه (SIMS)، طیف شناسی الکترونی آگار (AES) و میکروسکوپی تونل زنی پیمایشی (STM) اشاره کرد.