توزیع زمانی-مکانی ذرات معلق (PM2.5) با رویکرد محیط زیست در غرب و جنوب ایران بر مبنای سنجنده های SeaWifs، MISR و MODIS
ذرات معلق موجود در جو نقش چشمگیری در سامانه آب وهوا و سلامت عمومی دارند. اهمیت ذرات معلق توجه زیادی را به توسعه روش هایی برای برآورد ذرات معلق (PM2.5) کرده است. هدف از این پژوهش توزیع زمانی-مکانی ذرات معلق (PM2.5) در غرب و جنوب غرب ایران است در این راستا داده های عمق نوری هواویز (AOD550nm) سه سنجنده SeaWifs، MISR و MODIS طی دوره آماری 1998 تا 2016 اخذ و سپس با استفاده از روش رگرسیون وزن دار جغرافیایی (GWR) با کاربست ایستگاهای کنترل کیفی هوا مقدار PM2.5 با تفکیک 01/0 درجه قوسی محاسبه شد. کارایی مقادیر برآورد شده با استفاده از روش های R2 و RMSE مورد تایید قرار گرفت. نتایج نشان داد استان خوزستان (µm/m3 29/15) بیشینه و استان همدان (µm/m3 16/10) کمینه PM2.5 را دارا می باشند. بیشینه ضریب تغییرات و روند PM2.5 در مناطق مرزی به دلیل بار ورودی هواویزهای گردوغباری است. مقدار ذرات معلق از جنوب به شمال و غرب به شرق روندی کاهشی را به دلیل توپوگرافی پیچیده، عوامل بیوفیزیکی، عوامل هواشناسی و دوری از چشمه های گردوغباری دارند. بر اساس دستورالعمل کیفیت هوا (AQG) و استاندارد سازمان محیط زیست ایران بترتیب 31/26 و 11/40 درصد از منطقه موردمطالعه کمتر از دستورالعمل های نامبرده قرار دارند.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.