تاثیر روش مصرف عناصر ریزمغذی بر خصوصیات کمی و کیفی چغندرقند(Beta vulgaris L.)

این پژوهش به منظور بررسی تاثیر روش مصرف عناصر ریزمغذی روی صفات کمی وکیفی چغندر قند به صورت فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار در سال زراعی 1396 اجرا گردید. تیمارهای آزمایش شامل نوع ریزمغذی در 8 سطح (:M0 بدون مصرف ریزمغذی، M1: سولفات روی، M2: سولفات منگنز، M3: سولفات آهن، M4: سولفات روی+ سولفات منگنز، M5: سولفات منگنز+ سولفات آهن، M6: سولفات روی+ سولفات آهن، M7: سولفات روی+ سولفات منگنز+ سولفات آهن) و تیمار روش مصرف ریزمغذی در دو سطح (T1: مصرف خاکی، T2: محلول‏پاشی) بودند. نوع ریزمغذی برروی عملکرد بیولوژیک، عملکرد غده، عیار قند و عملکرد قند خالص تاثیرمعنی دار داشت. روش مصرف ریزمغذی نیز بر روی عملکرد بیولوژیک، عملکرد غده، عیار قند، درصد قند قابل استحصال، عملکرد قند خالص و عملکرد قند ناخالص تاثیرمعنی دار داشت. حداکثر عملکرد غده (4/64 تن در هکتار) در تیمار مصرف سولفات روی+سولفات منگنز+سولفات آهن مشاهده شد. همچنین روش مصرف محلول پاشی، میزان عملکرد غده را نسبت به روش مصرف خاکی ،3/9 درصد افزایش داد. درصد قند نیز با استفاده از مصرف سولفات آهن+ سولفات روی+سولفات منگنز به میزان 7/8 درصد نسبت به بدون مصرف ریزمغذی (شاهد) افزایش نشان داد. در هر دو روش مصرف، سولفات روی+سولفات منگنز+سولفات آهن، منجر به افزایش عملکردریشه گردید ولی به طور کلی روش مصرف محلول پاشی نسبت به مصرف خاکی، میزان عیار قند را بیشتر، افزایش داد.