اثر شدت چرای دام بر تنوع گونه های گیاهی مهاجم در منطقه کوهستانی کبیرکوه شهرستان دره شهر

جداسازی گونه های گیاهی مهاجم از دیگر گونه ها در مطالعات مربوط به تنوع گیاهی برای جلوگیری از هرگونه قضاوت گمراه کننده در مورد تنوع گیاهی اکوسیستم مورد نیاز است. هدف این مطالعه، بررسی اثر شدت چرای دام بر تنوع، غنا و یکنواختی گونه های مهاجم در منطقه کبیرکوه استان ایلام بود. سه منطقه چرا شده با شدت های سنگین، متوسط، سبک با سه تکرار و یک منطقه چرا نشده انتخاب گردیدند. نمونه برداری پوشش گیاهی به روش تصادفی- منظم با استفاده از ترانسکت (طول 100 متر با فاصله 50 متر) و قطعه نمونه (1×1 متر) انجام شد. سپس شاخص های تنوع، غنا و یکنواختی گونه ای با نرم افزار Past و Ecological Methodology محاسبه شد. داده ها با تجزیه واریانس یک طرفه و آزمون حداقل تفاوت معنی داری (LSD) تحلیل شدند. مقدار شاخص های تنوع در تیمارهای شدت چرا متفاوت بود بطوریکه بیشترین مقدار شاخص سیمپسون و شانون به ترتیب در مراتع تحت چرای سنگین (974/0) و سبک دام (69/4) و کمترین مقدار این شاخص ها در منطقه قرق (964/0)، (501/4) بود. مقدار شاخص های غنای گونه ای در منطقه تحت چرای سنگین دام بیشتر از سایر تیمارهای این تحقیق بود. شاخص غنای منهینیک نشان داد که غنای گونه های مهاجم در منطقه تحت شدت چرای سنگین به ترتیب 5/25 و 73/15 درصد بیش تر از منطقه چرا شده با شدت سبک و متوسط بود. یکنواختی گونه ای در مناطق چرا شده با شدت های مختلف یعنی سنگین، متوسط، سبک و قرق شده از لحاظ آماری تفاوت معنی داری نداشت. بیشترین مقدار شاخص های پیت و شلدون در منطقه تحت چرای سبک دام بود.