اثربخشی برنامه آموزشی روابط درون خانوادگی بر رضامندی زوجیت مادران و تاب آوری خواهران کودکان با اختلال طیف اتیسم

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی برنامه آموزشی روابط درون خانوادگی بر رضامندی زوجیت مادران و تاب آوری خواهران کودکان با اختلال طیف اتیسم بود.

این پژوهش یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مادران و خواهران کودکان با اختلال طیف اتیسم ساکن شهر تهران در سال 1397 بودند که از میان آنها نمونه ای به حجم 24 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (12نفر) و کنترل (12نفر) گمارده شدند. از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد و گروه آزمایش برنامه آموزشی روابط درون خانوادگی را در 9 جلسه دریافت کردند.  ابزار پژوهش حاضر شامل مقیاس رضامندی زوجیت افروز (1389) و مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون (2003) بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس با اندازه گیری مکرر در نرم افزار SPSS مورد تحلیل قرار گرفتند.

یافته های پژوهش نشان داد که برنامه آموزشی روابط درون خانوادگی بر متغیرهای رضامندی زوجیت و تاب آوری اثربخش بوده و اثر این تغییر تا مرحله پیگیری پایدار مانده است (05/0>P).

با توجه بهنتایج پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که برنامه آموزشی روابط درون خانوادگی رضامندی زوجیت مادران و تاب آوری خواهران کودکان با اختلال طیف اتیسم را افزایش می دهد.