ارزیابی تاثیر لایه درشت دانه سطحی تثبیت یا تسلیح شده بر ظرفیت باربری رس های نرم

در این تحقیق به منظور کاهش پتانسیل نشست و افزایش ظرفیت باربری رس نرم، تاثیر لایه درشت دانه سطحی تثبیت نشده، تثبیت شده و تسلیح شده با ژئوسنتتیک ها مورد بررسی قرار گرفته است. از ماسه به عنوان لایه درشت دانه، سیمان به عنوان تثبیت کننده و ژئوگرید و ژئوتکستایل با موقعیت های قرارگیری مختلف به عنوان عوامل تسلیح لایه درشت دانه سطحی استفاده شده است. آزمایش ها با به کارگیری پی دایره ای شکل به قطر 50 میلی متر و با استفاده از سیستم بارگذاری CBR تحت بار استاتیکی تا حداکثر نشست معادل 50 درصد قطر پی انجام گردیده است. لایه ماسه با مقادیر 5/2، 5، 5/7 و 10 درصد سیمان تثبیت و محل قرارگیری ژئوسنتتیک ها در وسط لایه ماسه و مرز دو لایه رس و ماسه بوده است. نتایج نشان داده که به کارگیری لایه ماسه ای به صورت تثبیت نشده و تثبیت شده موجب افزایش ظرفیت باربری بستر رسی نرم شده و با افزایش درصد سیمان، ظرفیت باربری خاک افزایش چشم گیری یافته و مکانیزم گسیختگی نیز از حالت گسیختگی برشی سوراخ کننده برای نمونه های تثبیت نشده، به گسیختگی برشی کلی برای نمونه های تثبیت شده تغییر یافته است. با تسلیح ماسه با ژئوسنتتیک ها، ظرفیت باربری بستر رسی افزایش و پتانسیل نشست آن کاهش یافته است. برخلاف نمونه های تثبیت شده در نمونه های مسلح به دلیل مقاومت کششی ژئوگرید و ژئوتکستایل، ظرفیت باربری پس از رسیدن به مقدار حداکثر، کاهش نیافته و روند افزایش با شیب ملایم تری ادامه یافته است.