تاثیر پلاتین بر رفتار خوردگی داغ نوع II پوشش های سیلیسیم-آلومیناید حاوی سیلیسیم زیر حد بحرانی

در این مقاله اثر اضافه شدن مقدار کم پلاتین به پوشش های سیلیسیم-آلومیناید دوغابی حاوی سیلیسیم کمتر از مقدار لازم برای ایجاد حفاظت کامل در این پوشش ها بررسی شده است. ضمن بررسی ریزساختار پوشش های حاصل، نقش پلاتین بر رفتار خوردگی داغ نوع II پوشش ها نیز مورد بحث قرار گرفته است. برای ایجاد پوشش های سیلیسیم و (پلاتین، سیلیسیم)-آلومیناید از روش سیلیکوآلومینایزنیگ دوغابی بر روی نمونه های از جنس سوپر آلیاژ پایه نیکل GTD-111 که قبلا بر روی برخی از آنها لایه ای پلاتین با ضخامت 2 میکرومتر آبکاری شده بود، استفاده شد. مقدار سیلیسیم در دوغاب معادل 10 درصد وزنی نسبت به کل جامد دوغاب انتخاب شد تا مقدار سیلیسیم در پوشش حاصل کمتر از مقدار بحرانی لازم برای حفاظت کامل باشد. آزمون خوردگی داغ نوع II به روش کوره ای با استفاده رسوب نمکی با ترکیب Na2SO4-60mol%V2O5 در دمای 700 درجه سانتیگراد انجام شد. پس از 20 ساعت خوردگی داغ، اکسید محافظ Al2O3 و اکسید غیرمحافظ NiAl2O4 به ترتیب در پوشش های سیلیسیم-آلومیناید با و بدون پلاتین شناسایی شد. در عدم حضور پلاتین، فاز Ni3V2O8 نیز تشخیص داده شد که محصول انحلال NiO و NiAl2O4 در شرایط خوردگی داغ می باشد. در پایان 80 ساعت خوردگی داغ، برخلاف پوشش سیلسیم-آلومیناید، هنوز سیلیسیم در ساختار پوشش (پلاتین، سیلیسیم)-آلومیناید باقیمانده وجود داشت.