چینه نگاری زیستی و سکانسی نهشته های ائوسن میانی- بالایی در زون سنندج- سیرجان همراه با مطالعات ایزوتوپ پایدار کربن و اکسیژن

نهشته های ائوسن در مناطق سه و زفره واقع در زون سنندج– سیرجان شامل رسوباتی از کنگلومرا، ماسه سنگ و آهک های نازک لایه و گاها با لایه هایی از مارن خاکستری تا زیتونی می باشند که به ترتیب دارای ضخامتی معادل 171 و 40 متر می باشند. نهشته های ائوسن در منطقه سه و زفره بر روی رسوبات کرتاسه و در زیر رسوبات قم به سن اولیگوسن-میوسن می باشند. مطالعات پالئونتولوژی نشان می دهد که سن رسوبات در مقطع سه ائوسن پسین (پریابونین، SBZ19) و در مقطع زفره ائوسن میانی– پسین (بارتونین– پریابونین، SBZ18-19) می باشد. مهم ترین فرامینیفرهای بزرگ بنتیک مقطع زفره Alveolina که نشان از عمق بسیار کم حوضه دارد و در مقطع سه Assilina  می باشد که نشان از محیطی پر استرس و غنی از موادآلی می باشد. در دو مقطع مورد مطالعه تعداد 8 میکروفاسیس همچنین تعداد 3 سکانس رسوبی (DS) در مقطع سه و دو سکانس رسوبی در برش زفره تعیین شده است. مدل رسوبی در نظر گرفته شده برای این توالی ها از منطقه عمیق به کم عمق عبارتند از محیط شلف بیرونی شامل مادستون مارنی و متعلق به منطقه بسیار عمیق شلف می گردد. رخساره بیوکلاستیک (نومولیتید – دیسکوسکلینید) وکستون– پکستون نیز به منطقه شلف میانی تعلق دارد. رخساره های بیوکلاستیک (روتالیدهای کوچک – میلیولید) پلوئیدال وکستون – پکستون و آلوئولینا – کاسکینولینا – دیکتیوکونوس وکستون – پکستون مربوط به شلف داخلی می شوند. رخساره های ساحلی نیز شامل: کنگلومرا، سندستون، سیلتستون، و ماسه سنگ قرمز می شوند. مطالعات ایزوتوپی اکسیژن و کربن جهت تعیین دمای قدیمه و روندهای دیاژنز بر روی نمونه هایی با حداقل دگرسانی در این مقاطع صورت گرفته است. براساس مطالعات صورت گرفته بر روی نمونه های سه و زفره دمای دیرینه محیط نشانگر دمای اولیه دیاژنز است و حدود 65 درجه سانتیگراد در نظر گرفته می شود. روند دیاژنز برای مقطع سه متائوریکی تا تدفینی کم عمق و برای زفره تدفینی کم عمق معرفی می گردد.