مطالعه سبک شناختی دیوان فیضی فیاضی

شیخ ابوالفیض بن مبارک متخلص به فیضی فیاضی مشهور به فیضی دکنی (1004-954 ه. ق) شاعر معروف فارسی گوی دربار اکبر شاه بود که بعد از وفات غزالی مشهدی (م 980 ه. ق) به عنوان ملک الشعرایی دست یافت. تذکره نویسان و صاحب نظران هنر شاعری و شیوه بیان وی را ستوده و در خصوص طبع بلند و ابیات نفیس و طرز دل پسندش فراوان سخن گفته اند. این پژوهش به شیوه تحلیلی و توصیفی درصدد پاسخ گویی به این پرسش است که اصلی ترین خصیصه های سبکی دیوان فیضی کدام است؟ براساس یافته های پژوهش، فیضی از پیشگامان سبک هندی و از کسانی است که در شکل گیری این سبک، نقش بسیار داشته است. وی برای رونق و تعالی سبک هندی تلاش های ارزنده ای انجام داد، به طوری که بسیاری از عناصر و شاخصه های سبک هندی مانند کاربرد زبان کوچه، ترکیب سازی های استعاری و تشبیهی، مضمون آفرینی، استعاره های فعلی، حس آمیزی و... که بعدها رواج عام می یابد و ویژگی مشترک شعر سبک هندی می شود، در شعر او حضور و تبلور سبک شناختی یافته است.