بررسی روش های مطالعات برنامه ریزی خطوط شبکه حمل ونقل اتوبوس رانی

برنامه ریزی در حوزه حمل ونقل همگانی به خصوص شبکه اتوبوس رانی حوزه پژوهش گسترده ای را پوشش می دهد. از طراحی شبکه تا ارایه برنامه جهت فعالیت رانندگان، از ارزیابی تقاضا تا برنامه ریزی جهت تخصیص وسایل نقلیه به خطوط و از روش های ریاضی استفاده شده تا متدهای تکامل یافته، فرایند تحلیل شبکه از جهات مختلف قابل بررسی است. در این میان طراحی خطوط شبکه را می توان مهم ترین مرحله برنامه ریزی در این حوزه دانست. این فرایند که به عنوان مرحله راهبردی جهت پیش برد برنامه های بلندمدت شناخته می شود، بر روی تنظیم تواتر، تعیین تعداد ناوگان، زمان بندی حرکت ناوگان و بکارگیری کارکنان آنها تاثیر زیادی دارد. تحقیق پیش رو مروری بر بیش از 40 مطالعه متنوع انجام پذیرفته در جهت حل مساله طراحی شبکه خطوط اتوبوس رانی با استفاده از متد مختلف و طبقه بندی این مطالعات از نظر هدف مدل و نیز روش حل استفاده شده می باشد. از نظر هدف، تئوری یا عملی بودن متد استفاده شده مدنظر قرار می گیرد و از جهت روش حل رویکردهای ریاضی، ابتکاری، فراابتکاری و تکامل یافته برای حل مساله به کارمی روند. بر این اساس، راه حل های ارایه شده توسط مدل هایی که به صورت تجربی به تحلیل مساله می پردازند، گرچه ممکن است بهینه باشد ولی عملی نبوده و در دنیای واقعی کاربرد ندارند. همچنین می توان مهم ترین دلیل گسترش روش های حل نوین را قرارگرفتن جواب های ارایه شده توسط متد قبلی در بهینه های محلی و در نتیجه ناتوانی مدل برای کاربرد در حل مسایل گوناگون دانست. با این حال متدهای ریاضی و ابتکاری حل مساله، کاربرد خود را ازدست نداده اند و در مسایل خاص همچنان می توان از آنها بهره گرفت. در انتهای این تحقیق با توجه به اهداف و ویژگی های مختلف مد نظر هر محقق به منظور تحلیل مسایل جدید طراحی شبکه، مدل های کارآمد و مناسبی پیشنهاد شده است.